«پیر پسر» و ابتذال در نمایش خشونت و سیاه‌نمایی اجتماعی
این فیلم با تاکید بیش از حد بر جنبه‌های منفی و خشونت‌آمیز جامعه، تصویری یک‌بعدی و اغراق‌شده ارائه می‌دهد که نه تنها واقعیت‌های متنوع اجتماعی را نادیده می‌گیرد، بلکه به جای راهکار و امید، تنها فضای ناامیدی و سیاهی را برجسته می‌کند.
فیلم «پیر پسر» ساخته اکتای براهنی، داستانی پرتنش و تراژیک از یک خانواده ایرانی را روایت می‌کند. در خانه‌ای دوطبقه و قدیمی، غلام (با بازی حسن پورشیرازی)، پدر مستبد و الکلی، با دو پسرش، علی و رضا، زندگی می‌کند. علی، شخصیت اصلی فیلم، مردی درون‌گرا و کم‌حرف است که در مواجهه با سلطه پدر، در تلاش برای حفظ هویت خود می‌باشد. رضا، برادر کوچک‌تر، در مواجهه با فشارهای روانی و اجتماعی، به سمت رفتارهای پرخاشگرانه می‌رود. ورود رعنا، زن جوانی که برای اجاره خانه به این مکان می‌آید، به روابط پیچیده این خانواده دامن می‌زند. تمایل رعنا به علی و رقابت پدر با این رابطه، منجر به وقوع حوادثی خونین و پایانی تلخ می‌شود.
این فیلم، با نمایش خشونت‌های خانگی، فقر و بحران هویت در جامعه ایرانی، تصویری سیاه و ناامیدکننده از وضعیت اجتماعی کشور ارائه می‌دهد. مشابه این رویکرد در فیلم «عنکبوت مقدس» ساخته علی عباسی مشاهده می‌شود؛ فیلمی که با تمرکز بر جنایات و فساد در ایران، توانست جوایز بین‌المللی را کسب کند، اما در داخل کشور با انتقادهایی مبنی بر سیاه‌نمایی مواجه شد.
_1752559947.jpg)
تعجب‌آور است که چنین فیلم‌هایی در ایران مجوز پخش دریافت می‌کنند؛ فیلم‌هایی که جز نمایش خشونت و سیاه‌نمایی از جامعه، پیام مثبت یا واقع‌نمایی دیگری ندارند. جای سوال است که پشت پرده این مجوزها چه کسانی هستند و چرا اجازه می‌دهند آثاری از این دست ساخته و منتشر شوند که تصویری منفی و اغراق‌آمیز از زندگی اجتماعی ارائه می‌دهند. این موضوع باعث شده برخی معتقد باشند این فیلم‌ها ابزاری برای نشان دادن ایران به شکل ناآرام و تاریک به جهان باشند.
